Grrr dat vlekkenmadammeke van mij hé. Ik krijg er het *** van!
Al twee weken is precies alles dat we opgebouwd hebben aan het weggaan en vandaag is het zover geëscaleerd dat ze zelfs in haar favoriete gang galop niet te doen was. Al een geluk dat Shari niet snel schrik heeft...
Heb mij écht moeten inhouden van er niet zelf op te kruipen. Want dan had ik iets gedaan waar ik later misschien spijt van ging krijgen. Was zo razend dat ik niet meer kon nadenken (en had al een rotdag achter de rug op het werk, helpt ook niet echt)
Ben zo al overstressed genoeg zonder dat gedoe. Ik doe madam haar stal omdat ze last heeft van het stof, ik sta er altijd voor haar, ik steek er veel geld in en wat krijg ik ervoor terug? Nada niks. Als ik nu 1/2x per week er zelf eens iets mee kon doen, dan zou ik dat allemaal niet erg vinden, maar da's niet mogelijk. Ik heb zelfs werk aangenomen dat me niet boeit omwille van haar (wat ook al een groot deel van de stress is).
We gaan nu beginnen met schriktraining onder het zadel: Shari erop en ik hou ze vast aan de longe. Maar als dat niet helpt, weet ik niet of ik het nog lang kan opbrengen om madam te houden. Ik heb het er stilaan volledig mee gehad...
En als zij weggaat, is het gedaan voor mij. Ik heb anderhalf jaar niks anders dan miserie met die beesten gehad en ik ben het zat.
Sorry, moest even van me af...
Ik ben het beu
-
Lesley
- Paardenvriend
- Berichten: 247
- Lid geworden op: 16-08-2011 18:45
Ik weet het niet meer Hanne. Shari ziet het zo stilaan ook niet meer zitten. Allez, dat paard rijden wel hé, en als het de hare was zou ze dat met plezier eruit krijgen. Maar het gaat een ZEER lange lijdensweg worden en ze wilt niet dat ik er verniet nog veel (train)geld insteek. En of ik wel de zin heb om te investeren in maanden, misschien wel een jaar training vooraleer ik eindelijk zelf iets met mijn paard kan doen? Ik heb een paard gekocht voor het plezier, voor er zélf plezier aan te hebben. En dat heb ik er op het moment niet aan, zelfs als ik de stal doet en ze kan door het rotweer van de laatste dag niet op de wei, irriteert ze me dood met haar geprul en getrek en geduw tegen die staldeur. Normaal zet ik al mijn paarden lang als ze vaststaan, maar die gaat met haar kop tegen de deur omdat ik anders knettergek word van haar gedrag.
-
Bartje
- Paardenhouder
- Berichten: 341
- Lid geworden op: 28-12-2010 22:58
veel denk werk voor de boeg zo te lezen , en gestresseerd rijden is ook niet dat hé . dat je er zelf niet veel mee kunt doen omdat je ( en sorry voor de uitdrukking ) niet genoeg ervaring hebt misschien , maakt het eens zo moeilijk . natuurlijk is het niet de bedoeling dat je eraf tottert . maar als het zelfs al in haar galop begint te komen 
, weer een enorme stap achteruit terwijl het zondag zo goed ging .hopelijk helpt de schriktraining maar als het zo blijft duren , dan zal er toch een knoopje moeten doorgehakt worden .
vind het wel jammer voor je dat het niet loopt hoe het zal moeten zijn
, weer een enorme stap achteruit terwijl het zondag zo goed ging .hopelijk helpt de schriktraining maar als het zo blijft duren , dan zal er toch een knoopje moeten doorgehakt worden .vind het wel jammer voor je dat het niet loopt hoe het zal moeten zijn
if you dont stand for something , you will fall for everything
-
taiko
- Rookie
- Berichten: 47
- Lid geworden op: 25-01-2014 23:07
het mag mss cliché lijken, maar als je al gestressed naar je paard gaat dan voelt zij dit ook.
In de honden wereld is een gezegde:
the behavior of your dog is a reflection of your own.
Aangezien dat er veel gelijkenissen zijn tussen honden en paarden benaderen en opvoeden, is deze regel ook van toepassing bij je paard.
Probeer met je paard een band te hebben, en dan bedoel ik dat jij je als leider naar je paard moet gaan opstellen.
Op die manier gaat je paard je vertrouwen en respect voor je opbrengen. Waar je de grenzen ligt moet voor je eigen bepalen, het belangrijkste is de je wel consequent bent met je regels.
Als je dat voor elkaar hebt komt de rest ook. heb vertrouwen in je eigen en vooral ook in je paard.
Shari zal je hier ook zeker met kunnen helpen.
In de honden wereld is een gezegde:
the behavior of your dog is a reflection of your own.
Aangezien dat er veel gelijkenissen zijn tussen honden en paarden benaderen en opvoeden, is deze regel ook van toepassing bij je paard.
Probeer met je paard een band te hebben, en dan bedoel ik dat jij je als leider naar je paard moet gaan opstellen.
Op die manier gaat je paard je vertrouwen en respect voor je opbrengen. Waar je de grenzen ligt moet voor je eigen bepalen, het belangrijkste is de je wel consequent bent met je regels.
Als je dat voor elkaar hebt komt de rest ook. heb vertrouwen in je eigen en vooral ook in je paard.
Shari zal je hier ook zeker met kunnen helpen.
-
Lesley
- Paardenvriend
- Berichten: 247
- Lid geworden op: 16-08-2011 18:45
Heel veel denkwerk Bart 
. De ervaring heb ik mss wel (niet zoveel als Shari ofcourse, maar ik kan wel mijn mannetje staan), het punt is vooral dat ik het lef mis. Alhoewel, als ik er gisteren had opgekropen, had niet goedgekomen denk ik (voor haar dan).
Voor mij is dit terug naar af. Zoals je zegt: als het al in galop begint te komen, wat ze vroeger altijd met veel plezier deed en waar ze nooit lastig in deed... Zelfs op het absoluut dieptepunt hebben we nooit last gehad met galop.
Even aanzien wat de schriktraining geeft, maar als dat niet helpt, dan vrees ik ervoor. Weet niet hoelang ik deze miserie (amongst others, want het is voor haar dat ik deze job doe, dus als zij weggaat kan ik meteen ermee stoppen) nog volhou.
Taiko, ze doet het nu met Shari ook en die is absoluut niet gestressed. Ik word gestressed (of eerder geïrriteerd en woedend) van heel dat gedoe te moeten aanzien al maanden lang: up, down, up, down, en nu terug naar af.
Ik heb een band met mijn paard. Of beter gezegd: ik HAD een band met mijn paard. Op de moment kan ik alleen met veel negatieve emoties aan haar denken. Vertrouwen en respect heeft ze genoeg, grondwerk gaat fantastisch, ze volgt mij als een hondje (en niet omdat ze moet), ze komt direct naar mij toe als ik ze in de wei zet en ff wegben of als ik ze loslaat in de piste. Het is het rijden dat gewoon niet lukt, en cru gezegd: ik heb geen paard gekocht voor er alleen maar mee te kunnen grondwerken.
Shari en ik hebben er gisteren lang over gesproken trouwens... Als zij in mijn schoenen stond, had ze allang weggeweest (in mijn situatie, niet in haar situatie) omdat ze weet dat het op deze manier nooit zal lukken tussen ons. Zij had dat paard aan mij aangeraden, omdat ze die zadelmak heeft gemaakt en was toen doodbraaf paard. Daar heeft ze ondertussen al heel veel spijt van (hoewel ik blijf zeggen dat zij daar niet aan kan doen, zij kon dit niet weten...) We snappen beiden niet wat er met dat paard op twee jaar tijd gebeurd is dat die zo is geworden, Shari haar hart breekt ervan en ik ben stilaan het geloof erin aan het kwijtraken. Ze zegt ook dat als ik ze ondanks alles hou dat het een héél lange lijdensweg gaat worden, nog veel langer als we in het begin dachten (had mij opgemaakt dat ze tussen de 3 en de 6 maanden in training ging staan, dus ze heeft alle tijd gehad... Doen nog altijd maar pure basis: stapke, drafke, galopke, beetje sturen in stap en draf, beetje binnenstelling vragen in stap, cirkels verkleinen/vergroten en that's it)
. De ervaring heb ik mss wel (niet zoveel als Shari ofcourse, maar ik kan wel mijn mannetje staan), het punt is vooral dat ik het lef mis. Alhoewel, als ik er gisteren had opgekropen, had niet goedgekomen denk ik (voor haar dan).Voor mij is dit terug naar af. Zoals je zegt: als het al in galop begint te komen, wat ze vroeger altijd met veel plezier deed en waar ze nooit lastig in deed... Zelfs op het absoluut dieptepunt hebben we nooit last gehad met galop.
Even aanzien wat de schriktraining geeft, maar als dat niet helpt, dan vrees ik ervoor. Weet niet hoelang ik deze miserie (amongst others, want het is voor haar dat ik deze job doe, dus als zij weggaat kan ik meteen ermee stoppen) nog volhou.
Taiko, ze doet het nu met Shari ook en die is absoluut niet gestressed. Ik word gestressed (of eerder geïrriteerd en woedend) van heel dat gedoe te moeten aanzien al maanden lang: up, down, up, down, en nu terug naar af.
Ik heb een band met mijn paard. Of beter gezegd: ik HAD een band met mijn paard. Op de moment kan ik alleen met veel negatieve emoties aan haar denken. Vertrouwen en respect heeft ze genoeg, grondwerk gaat fantastisch, ze volgt mij als een hondje (en niet omdat ze moet), ze komt direct naar mij toe als ik ze in de wei zet en ff wegben of als ik ze loslaat in de piste. Het is het rijden dat gewoon niet lukt, en cru gezegd: ik heb geen paard gekocht voor er alleen maar mee te kunnen grondwerken.
Shari en ik hebben er gisteren lang over gesproken trouwens... Als zij in mijn schoenen stond, had ze allang weggeweest (in mijn situatie, niet in haar situatie) omdat ze weet dat het op deze manier nooit zal lukken tussen ons. Zij had dat paard aan mij aangeraden, omdat ze die zadelmak heeft gemaakt en was toen doodbraaf paard. Daar heeft ze ondertussen al heel veel spijt van (hoewel ik blijf zeggen dat zij daar niet aan kan doen, zij kon dit niet weten...) We snappen beiden niet wat er met dat paard op twee jaar tijd gebeurd is dat die zo is geworden, Shari haar hart breekt ervan en ik ben stilaan het geloof erin aan het kwijtraken. Ze zegt ook dat als ik ze ondanks alles hou dat het een héél lange lijdensweg gaat worden, nog veel langer als we in het begin dachten (had mij opgemaakt dat ze tussen de 3 en de 6 maanden in training ging staan, dus ze heeft alle tijd gehad... Doen nog altijd maar pure basis: stapke, drafke, galopke, beetje sturen in stap en draf, beetje binnenstelling vragen in stap, cirkels verkleinen/vergroten en that's it)