Niet zo leuk tripje
Geplaatst: 14-07-2011 22:14
Gisterenavond kreeg ik telefoon van JP van Hopa Sport. Hij zei me dat hij een rare vraag voor me had.
Begint hij uit te leggen :
"Ken jij Didi nog die hier stage in de winkel heeft gedaan?" Natuurlijk kende ik die nog. "Ze hebben de laatste tijd heel veel problemen gehad met hun paardje en het betert niet." Ik dacht dus dat ze iets gingen vragen ivm met training ofzo. "En ze hebben besloten om hun paard te laten inslapen omdat het beter zo is." Blijkbaar ging het dus om andere problemen als ik dacht. Ik heb de mensen zelf hierover nog niet gesproken. Ze stonden er wel bij aan de telefoon, dat merkte en hoorde ik als JP vragen stelde aan hun. Ze waren blijkbaar te emotioneel om aan de telefoon te komen. Maar blijkbaar is het paard er zo erg aantoe dat het amper nog kan bewegen. Maar goed, het feit ging erom dat ze het paard heel graag willen laten cremeren.
Dit kan alleen in Charleroi en ze moesten daar dan op maandag geraken. Dus de vraag naar mij toe was eigenlijk of ik het paard naar daar kan vervoeren. Ik heb vanaf maandag 2 weken vakantie dus dat ik geen probleem. Brave mens dat ik toch ben, meteen mijn eerste dag vakantie opofferen om mensen te helpen.
Dus maandag ga ik hun paard vervoeren naar Charleroi. Om 11.00 moeten we daar zijn. Het is best een eindje rijden. Ik moet ook eerst om een trailer in Bouwel (aangezien ik zelf geen vervoer meer doe met mijn trailer), dan paard oppikken in Heist en dan naar Charleroi. Wordt vroeg opstaan.
Het gaat volgens mij wel een "hele rare sfeer" zijn. Ik bedoel maar, het is raar te weten dat je zelf een paard vervoert naar zijn einde. Plus ik ken de mensen eigenlijk alleen van zien en ze zijn natuurlijk zeer droevig en kapot vanbinnen. Dus wat zeg je tegen zo een mensen onderweg? Het is zeker een 2 uurs rit. Dus je kan moeilijk niets zeggen. Maar je wil natuurlijk niets ongepast of verkeerd zeggen.
Voor het paardje gaat het ook niet simpel zijn. Het heeft al zoveel pijn en dan nog zo een lange rit.
Ik vertrek een beetje met een gewrongen gevoel. Ik ben blij dat ik de mensen kan helpen (en ik zal altijd mensen helpen als ik kan), maar het voelt ook wat ongemakkelijk...
Begint hij uit te leggen :
"Ken jij Didi nog die hier stage in de winkel heeft gedaan?" Natuurlijk kende ik die nog. "Ze hebben de laatste tijd heel veel problemen gehad met hun paardje en het betert niet." Ik dacht dus dat ze iets gingen vragen ivm met training ofzo. "En ze hebben besloten om hun paard te laten inslapen omdat het beter zo is." Blijkbaar ging het dus om andere problemen als ik dacht. Ik heb de mensen zelf hierover nog niet gesproken. Ze stonden er wel bij aan de telefoon, dat merkte en hoorde ik als JP vragen stelde aan hun. Ze waren blijkbaar te emotioneel om aan de telefoon te komen. Maar blijkbaar is het paard er zo erg aantoe dat het amper nog kan bewegen. Maar goed, het feit ging erom dat ze het paard heel graag willen laten cremeren.
Dit kan alleen in Charleroi en ze moesten daar dan op maandag geraken. Dus de vraag naar mij toe was eigenlijk of ik het paard naar daar kan vervoeren. Ik heb vanaf maandag 2 weken vakantie dus dat ik geen probleem. Brave mens dat ik toch ben, meteen mijn eerste dag vakantie opofferen om mensen te helpen.
Dus maandag ga ik hun paard vervoeren naar Charleroi. Om 11.00 moeten we daar zijn. Het is best een eindje rijden. Ik moet ook eerst om een trailer in Bouwel (aangezien ik zelf geen vervoer meer doe met mijn trailer), dan paard oppikken in Heist en dan naar Charleroi. Wordt vroeg opstaan.
Het gaat volgens mij wel een "hele rare sfeer" zijn. Ik bedoel maar, het is raar te weten dat je zelf een paard vervoert naar zijn einde. Plus ik ken de mensen eigenlijk alleen van zien en ze zijn natuurlijk zeer droevig en kapot vanbinnen. Dus wat zeg je tegen zo een mensen onderweg? Het is zeker een 2 uurs rit. Dus je kan moeilijk niets zeggen. Maar je wil natuurlijk niets ongepast of verkeerd zeggen.
Voor het paardje gaat het ook niet simpel zijn. Het heeft al zoveel pijn en dan nog zo een lange rit.
Ik vertrek een beetje met een gewrongen gevoel. Ik ben blij dat ik de mensen kan helpen (en ik zal altijd mensen helpen als ik kan), maar het voelt ook wat ongemakkelijk...