We gingen weer op stap met Twenter. Wij gingen juist het weekend van de Trek zelf mee maar de anderen hadden er al week paardrijden op zitten. Zij hadden die ochtend al de paddockjes klaar gemaakt op den Trek, dus wij waren verwend want de paarden konden meteen de paddockjes op.
Nadat we ons Ziva bij Peter zijn ouders hadden afgezet, kwamen we zaterdag rond de middag aan, juist toen het begon te regenen. Eerst gingen we ons even installeren.
Foto’s zijn van maandag, daarom zie je hier het zonnetje.
Even de auto recht zetten zodat we niet op elkaar zouden rollen ‘s nachts. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk omdat door de regen de kleigrond spiegelglad was.
Nu even terug naar de regenachtige zaterdag. Nadat we twee keer op het punt stonden om te zadelen en het telkens begon te regenen, besloten we gewoon daar te blijven, onze praatjes met iedereen te doen en op de Twenters te wachten om hen dan te helpen installeren.
Aankomst van de Twenters: “Waar zijn de twenters! Hier zijn de twenters!”
Het weerzien met iedereen was heel hartelijk en de sfeer zat er meteen goed in. De honden hadden ook allemaal een mooi geel pakje aan met hun naam erop. Nadat iedereen zijn plekje had, de paarden eten hadden gekregen was het onze beurt om eens te zien wat de traiteur ons te bieden had. Van in het begin was het duidelijk dat deze Trek goed georganiseerd was, iedereen wist waar de paarden moesten gezet worden, de staanplaatsen waren goed afgetekend. Overal stonden er dixies om plasjes te gaan doen ’s nachts. Er was genoeg water voor de paarden en de toiletten en douches werden proper gehouden. En het eten dus was heel goed en à volonté. Niet met 1 bonnetje de man en daar moest je het maar mee doen, vooral de mannen waren hier heel blij mee.
De Enters, de voorgangers van de Twenter, maakten er weer een dolle boel van. Die jongeren zijn tussen 14 en 18 jaar, zijn al dik een week onderweg en nog zijn die niet te stuiten. Volgens mij krijgen die door hun eten héél goede medicijnen gedraaid maar zich amuseren doen ze wel.
Ik kroop natuurlijk weer vroeg in mijn bedje, of beter gezegd busje en had goed geslapen totdat ik dus wakker werd van de heuse hoosbui op ons dak. Vele mensen zijn kletsnat geworden die nacht… en ’s morgens was het nog aan het regenen. Vrolijk werd je er niet van maar ik probeerde mezelf toch wat op te beuren door aan iedereen te vragen of ze hun zonnecrème op hadden gedaan. Gelukkig begon het stilaan te minderen met regenen en konden op zadelen. Het was toen rond 11 uur.
Lava had er meteen veel zin in.
En Jack maakt het allemaal niet uit, als hij maar kan eten ondertussen.
En zo waren we weer onderweg. Na een half uurtje toch maar even de regenjassen aangedaan maar eigenlijk was dat niet nodig geweest, na 10 minuutjes stopte het met druppelen. Voor de rest van de dag geen druppel meer gezien!! Eigenlijk was het vrij aangenaam weer om te rijden. De ondergrond was echter wat minder. Wij rijden zonder ijzers en ik denk dat we van de 22 km ongeveer 18 km kasseien hebben gedaan. Jack en Lava gaven echter geen kik en liepen vrolijk door. Lava deed het super, haar eerste grote ritten in groep met Peter. In galop laat ze zich ook niet kennen en bleef mooi bij Peter die dan vrolijk zijn armen uitsteekt en doet alsof hij vlieg… is hij verbaasd dat ze hem een opschepper noemen ; ).
Ook Jack deed het goed en buiten eens zijn oren plat leggen, heeft hij niemand gebeten of getrapt. De anderen hielden ook goed rekening met hem. Hij heeft ook geen enkele keer een bokje gegeven, eigenlijk was hij super!
Hier zie je goed hoe de ondergrond meestal was.
En natuurlijk moeten we ook plasstopjes doen.
Peter vond het heel leuk om, toen ik terug was opgestapt, mijn teugels niet terug te geven en mij en Jack zo op sleeptouw te nemen! Mannen, waar was de tijd dat ik rustig alleen mee kon op trektocht??
Voor we het wisten was de middagstop daar. Natuurlijk moeten de paarden dan allemaal aan een touw naast elkaar maar Jack kan ik daar niet mee vertrouwen en inderdaad ik hing hem vast en hij was al stap naar het paard naast hem. Omdat er geen lussen in het touw zaten konden de paarden dus eigenlijk heen en weer schuiven. Dan maar een andere oplossing gezocht.
Jack in de bosjes, die is dat al gewend dat hij van de rest weg moet staan. Al bind ik hem vast aan een grasspriet, hij blijft rustig staan dan.
Lava was iets minder happy en draaide en keerde maar ze moet dat maar leren en na een tijdje stond ook zij stil.
En zo geraakten we veilig, ik weliswaar weer met pijnlijke knieën, terug op den Trek. Het was een geslaagde rit en ’s avonds was het weer lekker smullen. Iedereen was goed moe maar ik was (weeral) de enige die vroeg (allé 11 uur) ging slapen. En ’s morgens was er dit.
ZON
Jack besloot dat het eens tijd was om te stretchen vooraleer aan de nieuwe werkdag te beginnen.
Lava besloot nog even te gaan rusten en Peter kon gewoon bij haar komen. Een “intiem momentje” zoals hij het noemde.
Tijd om even een foto te nemen van het “kasteeltje” waar we logeerden.
De rest ging die dag thuisblijven. Zij waren dan ook al een hele week op pad geweest maar ik en Peter gingen, gewapend met een kaart, op stap. Natuurlijk, ik las de kaart, liepen we al meteen mis. Maar aan één ding mag je bij mij niet twijfelen en dat is mijn richtinggevoel. Toen ik besloot na een half uur rechtsaf te slaan, kwamen we nog wel op het juiste pad terecht zeker! Weer wat slechte wegen en nu liepen de paarden wel wat gevoelig, gelukkig veranderde de ondergrond na een paar kilometer en hebben we zalige drafjes en galopjes gedaan. Tussen de wijde velden, ik voorop meestal, lekker galopperen en dan ondertussen op het kaartje zien of ik nog juist zat. Ja ja, ik voelde me net echt!
Onderweg kwamen we een heel mooie boerderij tegen waar we even afstapten om de benen te strekken. Of om te eten, zoals Jack dus….
Een paar mooie landschapfoto’s.
Rare dingen stonden er ook.
Toen weer op weg, Peter even checken of zijn paard nog een hoofd heeft.
Onderweg nog een paar verloren zielen opgepikt. De vorige groep had hen, natuurlijk met opzet, knal de andere kant opgestuurd. Maar zo goed dat ik ben, vond ik dat niet een erg goede grap want ze gingen echt helemaal verkeerd. Dus mochten ze met ons mee naar huis. En zo waren we na 2,5 uur en 17 km weer thuis. ’s Middags nog een grote BBQ gegeten, opgekraamd en terug naar huis…
Peter vond het al jammer dat we de week daarvoor ook al niet waren meegeweest. Ik geloof dat hij de kriebel te pakken heeft!
Volgend jaar gaat de Trek door in de Ardennen, meerbepaald naar Spa. Wij zonder ijzers zijn al op zoek naar een alternatief… wordt vervolgd!
) De mijne is niet zo into paardrijden, helaas.
wel neige foto van Lava hilarisch 
