Franske
Geplaatst: 30-05-2011 22:29
Het is geen paard, noch ruiter waar ik het over heb. Maar wel over een goede vriend/gebuur die altijd geintereseerd was in de paarden : Frans Sel
Hij woonde hier op de appartementblokken die aan mijn weide grenzen.
Elke deed hij zijn wandeling en dan passeerde hij hier voorbij de wei.
Als hij zijn toer had gehad zaten we ook heel veel te babbelen in de garage van de buren Willy en Vera. Hij was altijd zo vriendelijk en positief gezind. Altijd was hij bezig van "ik heb u daarstrak weer met de paarden bezig gezien, ik heb gezien dat er een nieuw paard sta, hoe is het met Forever,... . Hij was echt geintereseerd wat er gebeurde met de paarden en ook met mijn welzijn. Altijd vroeg hij wel hoe het met mij was, dat ik iemand goed verdien,... .Elke keer als die hier door het straat kwam en Imka zat buite had hij natuurlijk een koekje voor haar bij. Veel stond hij ook op zijn terras te kijken als ik met de paarden bezig was.
Eigenlijk was hij best een goede vriend geworden.
Laatst hoor ik dan van Willy dat hij in het ziekenhuis lag. Iets met zijn hart, hij lag op intensieve. Ze hebben een nieuwe hartklep moeten plaatsen, tijdens de operatie heeft hij wel 2 hartaanvallen gehad. Maar toch is hij erdoor gekomen. Na een tijdje werd hij dan verhuisd naar een gewone kamer. Het leek allemaal zo positief, ik dacht echt dat we hem nog zouden terug zien. Totdat Willy zei dat het niet goed met hem ging en hij weer naar de intensieve verhuisd was. Ik zei Willy "die komt daar niet meer buiten vrees ik". Jammerlijk genoeg had ik gelijk. Op 25 mei is hij gestorven, overleden in het ziekenhuis. Hij is 77 jaar geworden. Mooie leeftijd, maar het is altijd te vroeg he.
Eigenlijk het ergste van de zaak is dat zijn eigen 2 dochters niet eens zijn komen omzien naar hem als hij in het ziekenhuis lag! En dat hij zijn vrouw nu achterlaat, die aan Parkinson lijdt en wat dement is. Eigenlijk zorgde hij voor haar. Dus zij is dan moeten verhuizen naar een home.
Ik voel me schuldig dat ik niet de tijd heb kunnen maken om hem te gaan opzoeken in het ziekenhuis. Vrijdag vorige week was het de laatste groet, ook daar ben ik niet geraakt. Morgen word Frans begraven, daar had ik echt graag bijgeweest. Maar helaas moet ik morgen werken.
Om toch nog iets te doen, heb ik iets gedaan waar ik volgens vele goed in ben : iets schrijven.
Dit is wat ik ervan gemaakt heb :
Franske
Geen dag ging voorbij,
of je wandelde door het straatje langs de wei.
Een vriendelijke lach, een goeiedag
dat kon er bij jou altijd af.
Ook Imka was je altijd goedgezind,
je was voor haar een echte vriend!
Altijd had je koekjes voor haar bij,
en dat maakte haar steeds heel erg blij.
Van ver wist ze al wanneer jij er was.
Dat hoorde ik altijd aan haar “gebas”.
Jij, Willy, Vera en ik. De vaste “babbel-klik”
Daar zaten we dan, in de garage of in “den hof”.
Waar we ook zaten, het was altijd tof!
Ookal kon ik door het vele werk niet steeds van de partij zijn,
een babbel met jullie was altijd superfijn.
Zelfs als je niet door het straat wandelde wist ik dat je er was.
Ja, ik zag je wel staan op je terras.
Ik weet dat je daar soms uren stond,
kijkend naar hoe ik bezig was met de paarden en de hond.
Onze vriendschap duurde nog niet zolang,
maar dat heeft helemaal geen belang.
Het doet toch wel pijn,
te weten dat jij er niet meer zal zijn.
Nooit meer zien we je wandelen door het straat
en dat is toch wel een gevoel dat nooit meer weggaat!
1 ding is zeker en wordt niet betwist
Frankse je zal worden gemist!!!
Ik was thuisgekomen met het idee om dit te doen en heb Willy meteen gevraagd of hij dit morgen wou afgeven of voorlezen. Hij ging het in het mandje leggen. Ik was maar net klaar met dit af te printen om 22.00 en ben nog gaan aankloppen bij hun. Vera was alleen nog wakker. Ik zei "hier, ik had gevraagd aan Willy om dit morgen af te geven". Ze begon het meteen te lezen. Ze kreeg er al tranen van in haar ogen, ze vond het heel mooi. Ik vroeg haar "wil je een kopie'tje?". Natuurlijk wou ze dat en ik was daar ook op voorzien. Ze gaat het waarschijnlijk omhoog hangen. Als ze kan gaat ze het ook morgen voorlezen op de begrafenis in mijn naam. Ik ben blij dat ik er al iemand mee geraakt heb en ik hoop dat ik nog meerdere harten mag raken.
Maar ik wijk af...
Frans Sel "Frankse" 18 december 1934- 25 mei 2011
Rust in Vrede!!!
Hij woonde hier op de appartementblokken die aan mijn weide grenzen.
Elke deed hij zijn wandeling en dan passeerde hij hier voorbij de wei.
Als hij zijn toer had gehad zaten we ook heel veel te babbelen in de garage van de buren Willy en Vera. Hij was altijd zo vriendelijk en positief gezind. Altijd was hij bezig van "ik heb u daarstrak weer met de paarden bezig gezien, ik heb gezien dat er een nieuw paard sta, hoe is het met Forever,... . Hij was echt geintereseerd wat er gebeurde met de paarden en ook met mijn welzijn. Altijd vroeg hij wel hoe het met mij was, dat ik iemand goed verdien,... .Elke keer als die hier door het straat kwam en Imka zat buite had hij natuurlijk een koekje voor haar bij. Veel stond hij ook op zijn terras te kijken als ik met de paarden bezig was.
Eigenlijk was hij best een goede vriend geworden.
Laatst hoor ik dan van Willy dat hij in het ziekenhuis lag. Iets met zijn hart, hij lag op intensieve. Ze hebben een nieuwe hartklep moeten plaatsen, tijdens de operatie heeft hij wel 2 hartaanvallen gehad. Maar toch is hij erdoor gekomen. Na een tijdje werd hij dan verhuisd naar een gewone kamer. Het leek allemaal zo positief, ik dacht echt dat we hem nog zouden terug zien. Totdat Willy zei dat het niet goed met hem ging en hij weer naar de intensieve verhuisd was. Ik zei Willy "die komt daar niet meer buiten vrees ik". Jammerlijk genoeg had ik gelijk. Op 25 mei is hij gestorven, overleden in het ziekenhuis. Hij is 77 jaar geworden. Mooie leeftijd, maar het is altijd te vroeg he.
Eigenlijk het ergste van de zaak is dat zijn eigen 2 dochters niet eens zijn komen omzien naar hem als hij in het ziekenhuis lag! En dat hij zijn vrouw nu achterlaat, die aan Parkinson lijdt en wat dement is. Eigenlijk zorgde hij voor haar. Dus zij is dan moeten verhuizen naar een home.
Ik voel me schuldig dat ik niet de tijd heb kunnen maken om hem te gaan opzoeken in het ziekenhuis. Vrijdag vorige week was het de laatste groet, ook daar ben ik niet geraakt. Morgen word Frans begraven, daar had ik echt graag bijgeweest. Maar helaas moet ik morgen werken.
Om toch nog iets te doen, heb ik iets gedaan waar ik volgens vele goed in ben : iets schrijven.
Dit is wat ik ervan gemaakt heb :
Franske
Geen dag ging voorbij,
of je wandelde door het straatje langs de wei.
Een vriendelijke lach, een goeiedag
dat kon er bij jou altijd af.
Ook Imka was je altijd goedgezind,
je was voor haar een echte vriend!
Altijd had je koekjes voor haar bij,
en dat maakte haar steeds heel erg blij.
Van ver wist ze al wanneer jij er was.
Dat hoorde ik altijd aan haar “gebas”.
Jij, Willy, Vera en ik. De vaste “babbel-klik”
Daar zaten we dan, in de garage of in “den hof”.
Waar we ook zaten, het was altijd tof!
Ookal kon ik door het vele werk niet steeds van de partij zijn,
een babbel met jullie was altijd superfijn.
Zelfs als je niet door het straat wandelde wist ik dat je er was.
Ja, ik zag je wel staan op je terras.
Ik weet dat je daar soms uren stond,
kijkend naar hoe ik bezig was met de paarden en de hond.
Onze vriendschap duurde nog niet zolang,
maar dat heeft helemaal geen belang.
Het doet toch wel pijn,
te weten dat jij er niet meer zal zijn.
Nooit meer zien we je wandelen door het straat
en dat is toch wel een gevoel dat nooit meer weggaat!
1 ding is zeker en wordt niet betwist
Frankse je zal worden gemist!!!
Ik was thuisgekomen met het idee om dit te doen en heb Willy meteen gevraagd of hij dit morgen wou afgeven of voorlezen. Hij ging het in het mandje leggen. Ik was maar net klaar met dit af te printen om 22.00 en ben nog gaan aankloppen bij hun. Vera was alleen nog wakker. Ik zei "hier, ik had gevraagd aan Willy om dit morgen af te geven". Ze begon het meteen te lezen. Ze kreeg er al tranen van in haar ogen, ze vond het heel mooi. Ik vroeg haar "wil je een kopie'tje?". Natuurlijk wou ze dat en ik was daar ook op voorzien. Ze gaat het waarschijnlijk omhoog hangen. Als ze kan gaat ze het ook morgen voorlezen op de begrafenis in mijn naam. Ik ben blij dat ik er al iemand mee geraakt heb en ik hoop dat ik nog meerdere harten mag raken.
Maar ik wijk af...
Frans Sel "Frankse" 18 december 1934- 25 mei 2011
Rust in Vrede!!!