Hij was al een half jaar ongeveer aan het dementeren, kreeg hiervoor medicatie en deed het eigenlijk heel goed. Hij besefte het alleen niet als hij iets stout had gedaan...dan stond hij gewoon met zen staart te kwispelen.
Ik kon niet meer met hem gaan wandelen, want ook tegen de warmte kan hij niet, alleen thuis blijven was geen optie...hij huilde dan alles bij elkaar en beet alles kapot... zonder medicatie was hij een wrak...
Ik had hem 4 jaar geleden uit het asiel gehaald.
Hij was daar gedumpt door zijn trainer omdat hij niet meer voldeed voor op de renbaan...een mooi leven had hij nog nooit gehad.
Bij mij heeft hij toch nog 4 mooie jaren gehad, samen met zijn 2 vriendinnetjes heeft hij naar hartelust kunnen spelen.
Dit heb ik voor hem geschreven:
Toen ik je de eerste zag wist ik...
Jij hoort bij mij!
Voor mij was je alles,
Alles waar ik van droomde.
Je hielp me over mijn pijn heen,
Je was mijn beste vriend.
Maar nu na al die jaren,
Heb je me verlaten.
Ik wist dat die moment ging komen,
Maar toch doet het zo'n pijn.
Voor mij was je altijd zo lief,
Ik zal je nooit vergeten.
Je was geen gemakkelijke hond,
Maar toch heb ik van alle momenten genoten.
Je was mijn kerel, mijn ventje,
Mijn grote knuffelbeer.
Slaap nu maar,
Mijn vriend,
Ooit zien we elkaar terug,
Aan de andere kant van de regenboogbrug.
