Ik werd deze morgend wakker, een sms aangekregen.
"Shari, Snuffel is heel erg ziek. Kom je afscheid nemen? We moeten ze laten inslapen". Het was een bericht van mijn moeder.
Snuffel was mijn allereerste hondje dat ik ooit had. Ze is al bij me vanaf mijn 9 jaar. Ze heeft wel sinds ik alleen ben gaan wonen daar bij mijn moeder gebleven. Dus heb ik haar niet meer zoveel gezien. Maar dat betekend niet dat ik haar niet meer graag zie!
Het afscheid viel me toch niet mee. Haar nieren waren kapot dus haar afvalstoffen konden niet meer weg. Daardoor moest ze veel overgeven. Zelfs het water dat ze dronk bleef niet meer binnen. Het was al 3 dagen dat ze er slecht aan toe was. Gisteren heeft ze nog een spuit gekregen maar heeft helaas niets meer uitgehaald.
Dus daar lag ze dan, ze kon niet meer recht. Haar pootjes en haar snuit helemaal geel van die keren dat ze had overgegeven.
Ik heb gewacht tot als de dierenarts kwam om haar in te slapen. Ik heb haar wel 1,5uur gestreeld. Toen de dierarts was aangekomen en zijn koffer opendeed sprong ze ineens recht. Dat deed me veel pijn, omdat ze normaal niet meer recht kwam en nu ineens wel. Een laatste energiestoot?
Eerste spuit om haar in slaap te doen. Daarna de 2de spuit, dan voelen ze niets meer normaal. Toen hij die 2de spuit inspoot gaf ze ineens nog een harde gil, net een pijnkreet. Hij zegt dat meerdere honden dit wel doen. Toch vond ik het maar akelig. Helaas was het toen voorbij.
Ze heeft de leeftijd van 12 jaar gehaald. Ik heb Imka nog wel, maar Snuffel blijft voor mij onvervangbaar. Ik hou van haar en zal haar nooit vergeten!
Vandaag nam ik afscheid...
rip